Jarenlang heb ik de maatschappelijke ladder zo snel mogelijk beklommen om carriere te maken. Na een universitaire studie gezondheidswetenschappen wist ik zeker dat ik voor mijn veertigste directeur ergens wilde zijn. Tijdens het najagen van deze stip op de horizon heb ik mijn eerste zijpad genomen na het overlijden van een dierbare. Ik ben het pad als yogadocent gaan bewandelen vroeg in mijn dertiger jaren. Meer contact maken met mezelf en naar binnenkeren, nadat ik eigenlijk alleen maar gefocust was op wat er zich buiten mezelf afspeelde. 

Druk op weg naar die directeursstoel voelde ik steeds vaker dat de managementrol mij eigenlijk niet goed paste. Een onbestemd gevoel drong zich regelmatig op, maar erkennen dat ik misschien wel iets anders wilde voelde tegelijkertijd als falen. Want ik geloofde in wat ik van huis uit heb meegekregen; maatschappelijk die ladder beklimmen, carrière maken, dat doet ertoe! 

Hoe meer ik echter naar binnen keerde, hoe meer ik ben gaan voelen dat dat niet mijn route is. Iets wat ik eigenlijk diep van binnen al langer wist, maar niet naar durfde te luisteren. 

Tot het moment dat mijn lichaam en mijn geest niet langer konden fluisteren, aangezien ik daar niet naar luisterde, maar moest gaan schreeuwen. Teveel gedachten, een opgejaagd gevoel, gevoelens van onmacht. Alle fasen zijn voorbij gekomen in de afgelopen jaren. 

Totdat ik ben uitgekomen waar ik nu sta; als Leefstijlcoach met kennis over gezonde leefstijl en een berg aan (levens)ervaring. 

Alles waar ik doorheen ben gegaan is echter niet voor niets geweest, want dit helpt mij in mijn coaching naar jou. Ik begrijp hierdoor jouw twijfels, onrust, onmacht en alle andere emotionele en fysieke processen. 

Durf jij mijn handreiking aan te nemen om samen dit proces aan te gaan?